Znowu lipiec i znowu, jak rok temu, mam zapaść. Siostra, której się zwierzyłam, że umieram, słusznie stwierdziła, że wciąż, mimo upływu lat, mamy zbyt wysokie oczekiwania w stosunku do lata. Coś w tym jest. Człowiek czeka od stycznia, planuje, podnieca się, że jak w końcu przyjdzie lato to omg. Ciepło, jasno. Morza szum, ptaków śpiew. Wakacyjna miłość, zachody słońca, taniec w deszczu, piosenki przy ognisku. Romans z nieznajomym. Spadające gwiazdy. Szlaki w Tatrach i plaże nad Bałtykiem. A potem jest pierwszy lipca i trzeba normalnie pójść  a zakład, przesiedzieć tam X godzin, wrócić, pójść spać i powtórzyć od początku. Deszcz napierdala jak w marcu. Gwiazd nie widać, bo chmury. Ogniska nie wolno, bo zagrożenie pożarowe. A jedyny nieznajomy to nowy kierowca autobusu linii 39X. 

Przeczytałam od początku całe „Przeminęło z wiatrem”. Przeraziłam się jaki wpływ miała Scarlett i jej filozofia życiowa na moje własne życie. Nie widziałam tego wcześniej. Teraz oglądam po raz szósty Breaking Bad. Mam kompletnego pierdolca na punkcie tego serialu i przy każdym kolejnym podejściu staram się na nowo zrozumieć dlaczego wydarzenia potoczyły się tak, a nie inaczej. Czy i kiedy bohaterowie mogli/ powinni postąpić inaczej. Dlaczego nie postąpili. Które cechy charakteru doprowadziły ich do aż tak spektakularnej katastrofy. 

Potem niepoczytalnie sięgnęłam po pamiętniki z 1994 roku. Mam 44 lata. Powinnam wiedzieć lepiej. Takie powroty w moim wieku i w lipcu nie są zdrowe. Potem już poszło lavinowo (nomen omen). Tilt, Kobranocka, Kult, Muniek, Yanina Iwański. Wtedy chodziłam na ich koncerty, czasami nawet po 3 razy w tygodniu. Skończyłam na Wodeckim i Frąckowiak. Papierowy księżyc z nieba spadł, skończył się wideo film. 

Zmęczona życiem nie poszłam przez dwa dni do pracy. Pierwszy dzień minął mi ulgowo, ale drugiego, do sypialni wkroczyła Julka i surowym głosem spytała: DLACZEGO LEŻYSZ W ŁÓŻKU? Na argument, że wciąż boli mnie brzuch, odrzuciła pszeniczny warkocz na plecy i z godnością odparła: „Sama mówiłaś, że nie można się nad sobą użalać, tylko trzeba wstać i robić swoje”. Srsly, dziecko, get a life. 

Teraz mam tydzień wolnego i muszę się znowu jakoś pozbierać. Ogarnąć przed Portugalią i przed wrześniem. Porobiłam badania i dopiero jak mi pani ginekolog łagodnym głosem powiedziała „Przestań się dziecko martwić, wszystko jest ok” to zrozumiałam.  Nikt już do mnie nie mówi: „dziecko”. Jestem na etapie życia, na którym wszyscy nieustannie czegoś ode mnie chcą i oczekują, a ja się boję, że umrę zanim dam radę im to wszystko zagwarantować. W związku z tym nieustannie się przejmuje, zajmuję, organizuję, zapewniam, doradzam, pomagam, pocieszam, głaszczę po głowach, udzielam wsparcia, jestem opoką i węgielnym kamieniem. Rodziców nigdy nie miałam z kategorii szczególnie wspierających i może właśnie w ten sposób nauczyłam się świetnie radzić sobie sama, ale nagle okazuje się, że gdy obca kobieta mówi do mnie dziecko (a w jej tonie jest zero protekcjonalizmu, ale za to morze empatii), to mam ochotę usiąść i się rozpłakać. Może biznes taki założyć. Jak te hotele o których już pisałam. Że zatrudniałoby się starsze panie, do których przychodziłyby na pogawędki umęczone matki, z rozmazanym od łez bezsilności makijażem, i żeby ktoś im (tym matkom) zupę ugotował, przykrył kocem, wysłuchał żalów, lęków i schiz, potrzymał za rękę, nie wyśmiał, nie zbagatelizował i w końcu przytulił i powiedział „Nie martw się dziecko, dasz radę. Nie umrzesz tak od razu, a wszystko się w końcu jakoś ułoży”. 

Pani ginekolog to „dziecko” wyrwało się przypadkiem, zaraz się poprawiła i znów zaczęła mnie tytułować „panią”, ale to było takie od serca. Że w końcu komuś przy pierwszym spotkaniu nie objawiłam się jako wiecznie wkurwiona i wściekła na cały świat hetera. Prawda. Nie jestem łagodną Melanią Wilkes, oj nie. Jestem wkurwioną Scarlett, która do celu zmierza na skróty bo ma mało czasu, jest przerażona, zmęczona i nie ma siły. A jednocześnie wciąż czuję się tym bezradym dzieckiem, które nie wie co robić, płacze przy każdym upadku i  czeka żeby ktoś je podniósł  z zakurzonej ziemi, przyłożył do rozbitego kolana liść babki i obiecał, że do wesela się zagoi. Bo to czasem wszystko czego trzeba, żeby chcieć próbować dalej. Znaleziony na trawniku lub w przydrożnym rowie brudny i obsikany przez psy liść babki. Zerwijcie go po drodze i podarujcie następnej osobie, która będzie robić na Was wrażenie mega silnej i radzącej sobie ze wszystkim. Obiecuję, że potrzebuje go najbardziej.