Skończyłam najnowszą Musierowicz i – niestety – nie jest dobrze, chociaż książka przez wiele, wiele stron dawała złudne poczucie powrotu do czasów, chociażby – zadziornej Pulpecji czy niepokornej Kreski. I naprawdę usiłowałam sobie wyobrazić, że znowu jestem nastolatką, której nikt nie rozumie – ani świat ani szkoła ani zwichrowana rodzina. Niestety. Pani Musierowicz przez 2/3 książki skupia się na pierdołach, opisach, remontach (co ona z tymi remontami, naprawdę), długich i nudnych listach, które siostry Borejko piszą do siebie kilka razy dziennie (każda ma pracę, rodzinę, dzieci, starszych rodziców na karku, ale nadal mają czas na codzienne wielostronicowe maile, podczas gdy my z Pierwszą Żoną ledwo dajemy radę wymienić max 3 message na fejsie na tydzień), a potem nagle wszystkie wydarzenia walą się jedno za drugim, w szalonym tempie, ślub, narodziny, przeprowadzki oraz – co mnie dobiło – cała, caluteńka przyszłość głównej bohaterki zostaje nagle opisana w szesnastu przedostatnich linijkach tekstu i czytelnik zostaje z rozdziawioną gębą, kompletnie nie wiedząc co zrobić z resztą swojego życia. 

Nie wiem dlaczego autorka uparła się upchnąć w książce wszystkich dotychczasowych bohaterów (na ślubie Józinka – przy czym przyjeżdża tam Bebe Bittner z Damazym Kordiałkiem, a brata Ignacego z żoną Felą – czyli najbliższej rodziny  – brak!) Po co. Co było nie tak z akcją koncentrującą się na głównej bohaterce i pozostałych postaciach zepchniętych na dalszy plan, bądź wręcz nieobecnych. To co mnie skłoniło ostatecznie do zakupu książki (czyli że to najdłuższa jak dotąd część Jeżycjady – nie lubię krótkich książek) okazało się na końcu nie do wytrzymania, ostatnie strony przelatywałam zaledwie wzrokiem żeby już jak najszybciej skończyć. 

Stary Ignacy Borejko jest niestrawny i absolutnie nie do wytrzymania. Nigdy nie był moim faworytem – wymądrzająca się i bezużyteczna, pożal się boże, „głowa rodziny”, ale w tej części nie da się go ścierpieć. Wstrzymałam pod koniec książki oddech – że a nuż, a nuż się w końcu uda i dziada się pozbędziemy – ale nie, niestety, jeszcze nie tym razem. 

Problem macierzyństwa – tu mnie pani Małgorzata solidnie rozzłościła. Przełknęłam jeszcze jakoś manifest, że urodzić dziecko to nawiązać uniwersalną łączność z bogiem (facepalm, ale niech każdy wierzy w to, co ułatwia mu życie – nic mi do tego). Ale porada dla zdradzającej objawy baby bluesa Agnieszki „wyłącz strach, włącz miłość” zostawiła mnie w stuporze. To to jest takie proste, a ja tego nie wiedziałam? Od 11 lat umieram ze strachu o zdrowie i losy swoich dzieci, intuicja często nie podpowiada mi nic, albo podpowiada kompletne bzdury, zwodzi na manowce, a wystarczyło po prostu „włączyć miłość”? Jako matka, która następnego dnia po urodzeniu swojego pierwszego dziecka nie czuła nic oprócz chęci cofnięcia czasu i odwrócenia tego, co się stało, poczułam się słabo. Tak, wiem, że to książka dla nastolatek, ale – no właśnie – autorka musi to przecież wiedzieć, że każdą jej kolejną książkę czytają i 20 i 30 i 45 latki, wszystkie te kobiety, które przez dekady wychowywały się na przygodach Kłamczuchy, Idusi i Genowefy Pompke. Dało się przecież ten problem – z innej, mniej bezpośredniej strony – ugryźć w „Opium w rosole”. Mama Geniusi nie dawała rady macierzyństwu i w bardzo przejmujący sposób widać to było na każdej stronie książki. Właśnie. Nikt już z bohaterów Jeżycjady nie choruje. Nikt nie umiera (no ok, jedna z postaci odeszła), nikt nie leży w szpitalu. Nikt nie ma depresji, a jeśli ma, to znika ona jak sen złoty od ogólnych i oklepanych stwierdzeń, iż wszystko będzie dobrze lub namolnie cytowanych w kółko taoistycznych przypowiastek i cytatów z nieśmiertelnego dla autorki De Mello. 

To co Musierowicz zrobiła z Poznaniem – swoim, moim i całego cyklu – miastem, złamało mi serce. Jak można. Dlaczego. Rozumiem, że w starszym wieku miasto zaczyna męczyć i wkurwiać, ale po co od razu je masakrować, przechodzić z uwielbienia i apoteozy do emanującej z każdego zdania niechęci i irytacji.  Przecież właśnie po to też ciągle czytam Jeżycjadę – żeby przenieść się choćby na te kilka godzin z Dublina do Poznania. 

Jedzenie. Jprdle. Co to było. Wcale niesubtelne aluzje do odchudzania. Prawie wszyscy bohaterowie odżywiają się zdrowo, a ci co wpierdalają masło i smażone rzeczy są piętnowani. Każdy ma misę z warzywami i owocami w kuchni. Masło, co ona z tym masłem? Jakaś paranoja. Autorka zapomniała jak Kreska z Geniusią smażyły tłuste małdrzyki? O zupie ziemniaczanej (z torebki!) „Floryda” też zapomniała?

Do tego – przy całej promieniującej z książki obsesji do zdrowego trybu życia – o regularnym wysiłku fizycznym ani słowa, a dwie uprawiające sport drugoplanowe postacie (joggerka i instruktorka zumby) – przedstawione są jako antypatyczne hetery. 

Są fajne rzeczy też, są. Gadający gwarą poznańską pan Chrobot rozśmieszał mnie za każdym razem. Norę – główną bohaterkę – do pewnego momentu też bardzo dawało się lubić. Opisy przyrody, jesiennego, polskiego września wywołały we mnie nostalgię… gdzieś tam, ogólny klimat, cała musierowiczowość się ostała, ale już nie emanuje ciepłem, tylko wywołuje irytację i zniechęcenie. Jest jak lukier, który przy każdym kolejnym kęsie robi się za słodki i nie do przełknięcia. Powiecie – zestarzałaś się, sistermoon, to wkurzają cię książki dla małolat. Ale to przecież nie jest książka dla współczesnej nastolatki. To książka dla nas – zmęczonych, zapracowanych, ale wciąż mimo upływu lat spragnionych ESD matek, kobiet i dziewczyn, pokolenia lat 80tych i 90tych, które chciałoby chociaż na chwilę wrócić do tamtych lat i mieć raz jeszcze naście lat, choćby tylko na czas czytania kolejnej części Jeżycjady…