Drogi blogasku, przepraszam, że nie piszę, ale przechodzę obecnie etap czarnej dupy względnie nieustającego poczucia życiowej porażki, który objawia się następująco:

• Wstaję rano i kiwam się nad lusterkiem niedowierzając, że wszystkie zabiegi kosmetyczne, którym się z nabożeństwem, po godzinach pracy poddaję, nie przynoszą efektów, a wręcz odwrotnie

• Dojeżdżam na zakład, gdzie przez 7 godzin kiwam się przed monitorem, nie dowierzając, że po 17 latach na obczyźnie wciąż kiwam się przed monitorem, zamiast pić drinki na Mauritiusie

• Dociera do mnie przerażająca prawda, że z dużym prawdopodobieństwem mogę się kiwać przed monitorem przez następne 21 lat, do emerytury

• Rozpierdala mnie świadomość, że do emerytury zostało 21 lat, czyli raptem odrobinę więcej niż cały mój okres spędzony na emigracji względnie 17 mgnień wiosny

• Przychodzę do domu, gdzie nie słucha mnie żadne dziecko. Żadne. Pojmuję, że absolutnie żadna metoda wychowawcza o której czytałam, słyszałam lub probowałam we wczesnej fazie radosnego macierzyństwa zastosować, nie przynosiła i nie przynosi żadnych rezultatów.

• Również do mnie dociera, że najlepszą metodą na przeżycie macierzyństwa i zachowanie zdrowych zmysłów to udawanie, że mnie nie ma w domu

• Zaczynam się godzić z tym, że skoro do tego życiowego momentu nie osiągnęłam nic spektakularnego, to szanse, że w następnej 40-latce coś się zmieni są niewielkie

• Nie wiem co spektakularnego chciałabym osiągnąć

• Nie cieszą mnie zbliżające się Mistrzostwa Świata w piłce nożnej

• Nie chce mi się gotować

• Nie grzeje mi jeden grzejnik

• Zepsuł mi się Fitbit i nie umiem znaleźć alternatywnego activity trackera, o którym wszyscy by nie pisali, że i tak się rozpada po ochnastu miesiącach

• Bez Fitbita nie wiem jak spałam w nocy oraz ile kalorii spaliłam, co mnie wytrąca z równowagi

• Nie mogę się napić bo po dwóch kieliszkach wina mam kaca przez trzy dni

• Nie potrafię się pocieszyć zakupami bo nie jestem w stanie podjąć żadnej decyzji – świat oferuje za dużo produktów i zastanawiając się co chcę kupić, po kilku godzinach online shoppingu, zrezygnowana, dochodzę do wniosku, że jedyne co jest mi potrzebne to święty spokój, którego i tak nie ma na amazonie

• Kot przespacerował mi się właśnie po klawiaturze kasując ostatnie trzy linijki tekstu

• Dobija mnie, że jutro muszę iść do pracy. I pojutrze. I za tydzien, za miesiąc, za pół roku i za 19 lat

• Nie słucha mnie żadne dziecko. To trochę tak jakby nie słuchała mnie np własna ręka albo noga.

• Nie mam celu w życiu

• Nie mam rozwijającego hobby

• W sobotę ma być znowu śnieg, a grzejnik nie grzeje. Pan od grzejnika pisze, że będzie próbować go naprawić ZDALNIE, bo grzejnik jest fancy i można temperaturę ustawiać przez aplikację w telefonie. Co kurwa z tego, skoro ustawiona online temperatura nie ma nic wspólnego z temperaturą odczuwalną w mieszkaniu

• Na temat prób zmiany samochodu nawet się nie będę wypowiadać, bo na chwilę obecną wolałabym mieć furmankę z koniem

• Jest mi ogólnie smutno i nic mnie nie pociesza, nawet to, że inni mają tak samo albo gorzej

• Chce mi się płakać, ale wtedy rozmazuje mi się korektor pod oczami i wyglądam na 58 lat

• Nie potrafię ogarnąć całej logistyki domowo – pracowo – szkolnej. Po cholerę z tym walczyć, skoro i tak codziennie rano wraca się do punktu zero

• Nie ma nawet śladu wiosny

• Polacy nie weszli na K2, a Denis się obraził (i słusznie)

• Dupa dupa dupa